Τετάρτη 13 Σεπτεμβρίου 2006

Οι μουλάδες (ξανα)μετρούν την δύναμή τους

Έκπληξη μου προκάλεσε σημερινή είδηση, περί της πρόθεσης του προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας να καλέσει τον Αγιατολάχ Παρασκευαήδη να τελέσει αγιασμό για την έναρξη του νέου δικαστικού έτους. Προς τί η έκπληξη θα μου πείτε; Το ίδιο δεν γίνεται και κατά την ορκωμοσία των βουλευτών, κατά την έναρξη εκάστου σχολικού έτους, κατά την θεμελίωση και εγκαινίαση παντός δημοσίου ή ιδιωτικού έργου, από την γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου μέχρι το σουβλατζίδικο του «Μήτσου του μερακλή» στην γωνία; Ναί, σίγουρα. Όμως οι δικαστικοί λειτουργοί του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας, είχαν τουλάχιστον μέχρι τώρα την ευαισθησία (ή την υποκρισία αν προτιμάτε) να κρατήσουν μακριά από τον χώρο ευθύνης τους μια τέτοια ξεδιάντροπη εκδήλωση θεοκρατικής ισχύος. Απίστευτο έτσι; Ε νά όμως που ο πιστός Χριστιανός Κος Παναγιωτόπουλος (πρόεδρος του ΣτΕ) δεν μπόρεσε να ανεχθεί άλλο την παραφωνία αυτή μέσα στο νεο-μεσαιωνικό κράτος που ζούμε. Το παρήγορο είναι οτι η πλειοψηφία των ανωτάτων δικαστικών αντέδρασε. Το λυπηρό είναι οτι δεν υπήρξε ομοφωνία στην αντίδραση αυτή.
"Oι αιτιάσεις των 30 ανωτάτων και ανωτέρων δικαστών -μεταξύ των οποίων και τέσσερις αντιπρόεδροι του ΣτΕ-, όπως διατυπώθηκαν στην έγγραφη διαμαρτυρία τους προς τον πρόεδρο του δικαστηρίου, εστιάζουν στο γεγονός ότι η πρόσκληση σε αγιασμό θέτει εν αμφιβόλω τη θρησκευτική ουδετερότητα του ΣτΕ, το οποίο η συνταγματική ιστορία έχει αναδείξει ως το βασικό εγγυητή της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων, ιδιαίτερα στο θέμα της θρησκευτικής ελευθερίας."

Δεν ξέρω τι άλλο να σχολιάσω
Αι σιχτίρ πια

Πηγή και περισσότερες πληροφορίες εδώ


ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 14-09

Ο κ. Παναγιωτόπουλος έστειλε απαντητική επιστολή στην οποία επισημαίνει ότι η τέλεση του αγιασμού αποτελεί «αποκλειστικώς απλήν εκδήλωσιν, κατ' έθιμον άλλως τε, ετησίως τελουμένην υπό των θεσμών (Βουλή των Ελλήνων, Αρειος Πάγος, Ελεγκτικόν Συνέδριον, κ.λπ.) της ελληνικής Δημοκρατίας».
Συνεπώς, συνεχίζει στην επιστολή του, «είναι μακράν πάσης πραγματικότητας η απόδοσις εις εν λόγω εκδήλωσιν οιασδήποτε άλλης ερμηνείας».

Μετά από τέτοια «συμβολική» απάντηση ενός ανθρώπου με τέτοια «συμβολική» δύναμη, αναρωτιέμαι, δεν υπάρχει ούτε ένας συμπολίτης με την απαιτούμενη εξουσία και τα απαιτούμενα «συμβολικά» «κότσια» για να απομακρύνει τον εν λόγω «συμβολικώς παρανοϊκόν» κύριο από οποιαδήποτε δικαστική θέση;

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 19-09

Για τα παρεπόμενα του τελεσθέντος αγιασμού αλλά και γενικότερη ενημέρωση επί του θέματος, μπορείτε να διαβάσετε και τα αντίστοιχα posts των συμπολιτών: neTpen του πρώτου όπως φαίνεται που έγραψε για το θέμα στα blogs), Ροΐδη, και Μανώλη Βασιλάκη (συγγραφέα του βιβλίου – κατακραυγή «η μάστιγα του θεού»). Ακόμα και η εφημερίδα «Καθημερινή» που πολλές φορές στο παρελθόν υποστήριξε την «εκκλησία», αντέδρασε μέσω του αρθρογράφου της Πάσχου Μανδραβέλη.

12 Comments:

At 13/9/06 18:55, Blogger cyrus said...

Και μετά βγαίνουν οι διάφοροι απολογητές και λένε ότι η θρησκεία τελεί υπό διωγμόν. Επειδή κάποιοι προσπαθούν να αντιδράσουν στην απροκάλυπτη προώθηση του χριστιανοφασισμού (κατά το "ισλαμοφασισμού", που είναι και της μόδας τώρα τελευταία)...

 
At 14/9/06 09:50, Blogger penguin_witch said...

Ο όρος Ισλαμοφασισμός είναι λίγο αδόκιμος, καθώς λείπει απο το νέο, ολοκληρωτικό Ισλάμ το στοιχείο του υπερεθνικισμού. Ο φασισμός είναι ο παλιγγενετικός υπερεθνικιστικός λαϊκισμός και το Ισλάμ κάθε άλλο παρά υπερεθνικιστικό είναι. Το Ισλάμ είναι παλιγγενετικό και λαϊκιστικό και τείνει στον ολοκληρωτισμό (όπως και οι κάθε είδους φασισμοί) και γι'αυτό είναι επικίνδυνο.
Ο Χριστόδουλος είναι εκφραστής του σχετικά νέου ορίτζιναλ νεοελληνικού φασισμού (πατρίς,θρησκεία,οικογένεια) που ξεκίνησε με τους συνταγματάρχες και ο οποίος δυστυχώς αναβιώνει και δείχνει ιδιαίτερα δημοφιλής...

 
At 14/9/06 21:06, Blogger rodanis said...

Γαιοκύρε καλησπέρα και tuxομάγισσα καλωσήλθες στην οικία μου (έστω και με όχημα made by Bill όπως δείχνει ο tracker!)

Μια και ετέθη θέμα σύγκρισης Ισλαμισμού –Χριστιανισμού και των παρελκομένων τους, θα πω δυο λόγια:
Όπως έχω καταλάβει τα πράγματα, ο χριστιανισμός με όλες του τις αιρέσεις (του ισλάμ περιλαμβανομένου) «εφευρέθηκε» ως το απόλυτο σύστημα ολοκληρωτικής εξουσίας. Το οτι λογίζεται και ως θρησκεία, (χαρακτηρισμός πολύ περιοριστικός, που τον αδικεί) δεν μεταβάλλει τον χαρακτήρα του. Κατά συνέπεια, οποιοδήποτε συνθετικό, προσδιοριστικό αυταρχισμού αποτελεί μάλλον πλεονασμό, εκτός ίσως εάν χρησιμοποιείται με την έννοια «ο φασισμός του χριστιανισμού». Το ισλάμ από τον (υπόλοιπο) χριστιανισμό έχει κυρίως μία διαφορά: μισό αιώνα περίπου υστέρηση στην εξέλιξή του, η με άλλα λόγια είναι ότι ήταν ο χριστιανισμός πριν από μισό αιώνα. Το παραπάνω βέβαια, με πολύ νερό στο κρασί, καθώς το ισλάμ ξεκίνησε (σε αντίθεση με τον χριστιανισμό) ως προστάτης των γραμμάτων και των τεχνών και γενικά είναι λιγότερο «παρά φύσιν» από την μαμά του.
Τώρα περί εθνικισμού, ο Χ. (συνεπώς και το Ι.) ως γνήσιο σύστημα Απόλυτης Εξουσίας είναι διεθνιστικός. Για τον λόγο αυτόν είναι και ιδιαίτερα εύπλαστος και προσαρμοστικός. Τώρα, αν στα επιμέρους έθνη που εφαρμόζεται, κάποιοι τον χρησιμοποιούν και για τόνωση δήθεν «εθνικών» φρονημάτων, ε, σύστημα εξουσίας είναι, όπως μας βολεύει το χρησιμοποιούμε.
Για τον φασισμό, δίνονται συνέχεια καινούργιοι ορισμοί. Αν θελήσουμε να γίνουμε πραγματικά σχολαστικοί, τότε θα πρέπει να τον αναζητήσουμε μόνον στις Ιταλικές συντεχνίες της δεκαετίας του 20, που οργανώθηκαν από τον Μουσολίνι ως η «επανάσταση» της μικρομεσαίας αστικής τάξης και επιβολή των «αναγκών» της στην «αριστοκρατία». Ο φασισμός όμως σήμερα έχει την έννοια του ολοκληρωτισμού (γενικά), και έτσι τον χρησιμοποιούμε συνήθως. Η Ελληνική version του φασισμού δεν είναι εφεύρεση του Παπαδόπουλου αλλά του Μεταξά. Και όπως και οι άλλοι Ευρωπαϊκοί φασισμοί της εποχής (Ιταλίας, Ισπανίας, Γερμανίας) χρησιμοποίησαν κατά κόρον τον Χ. Στην Ελλάδα, απλώς το «ξεσκίσαμε» λιγάκι το πράγμα, όπως άλλωστε συνηθίζουμε! Οι συνταγματάρχες εκείνη την «χρυσή» εποχή του ΄36 είχαν σαν πρότυπο. Δυστυχώς, ενώ νομίζαμε οτι μαζί με εκείνους, μας τελείωσαν και οι μουλάδες, οι τελευταίοι επέστρεψαν δριμύτεροι. Όταν τα μοναστήρια την δεκαετία του ΄60 ήταν άδεια και εγκαταλελειμμένα και σήμερα δεν έχουν χώρο για τους μοναχούς τους, τα πράγματα δεν πάνε καλά, όση αισιοδοξία και αν έχω εκ φύσεως και όσο κι αν πείθω τον εαυτό μου οτι αυτός είναι μόνον ο απαίσιος επιθανάτιος ρόγχος τους

 
At 14/9/06 21:58, Anonymous Ανώνυμος said...

μπράβο και σε σένα για το ιστολόγιό σου. δεν στο λέω μόνο σαν ανταπόδωση για το τόσο περιεκτικό σου σχόλιο για τον Παρασκευαΐδη στον χώρο μου, αλλά γιατί χαίρομαι να πληθαίνουν οι φωνές. οι αξιόλογες φωνές.

Με αυτό το πόστ σου με πρόλαβες...Είχα κατα νου σήμερα να ανεβάσω το ίδιο θέμα.

δεν πειράζει όμως υπάρχουν πάντα θέματα για τους "κυρίους αυτούς" δεν προλαβαίνει κανείς να πλήξει. τα ράμματά τους είναι αμέτρητα από την γέννηση της θρησκείας τους.

θα σου βάλω λινκ.
χάρηκα.

 
At 15/9/06 11:42, Blogger rodanis said...

@ ροΐδη
Ευχαριστώ, όμως δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να γράφει μόνο ένας για κάθε θέμα! Όσο περισσότεροι, τόσο το καλύτερο. Βέβαια «εμείς», όσο κι αν πληθαίνουμε, θα αποτελούμε, για καιρό ακόμα, την μειοψηφία. Ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς. Και ο λόγος είναι οτι οι «άλλοι» προβαίνουν σε συνεχείς ξεδιάντροπους προσηλυτισμούς, ενώ «εμείς»... Πως θα μπορούσε ποτέ κανείς να προσηλυτίσει κάποιον στον να είναι ελεύθερος, να σκέφτεται ελεύθερα και να ζεί κατά φύσιν, με όλες τις ευθύνες που τα παραπάνω εμπεριέχουν, όταν μία ζωή έχει μάθει να είναι δούλος και πρόβατο και του έχουν υποσχεθεί θέωση και «ζωήν αιώνιον»; Μόνον όταν αισθάνεται κανείς, ο ίδιος την «ανάγκη» να απελευθερωθεί μπορεί να κατανοήσει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Και δυστυχώς οι προσβάσεις μας στους μηχανισμούς διαμόρφωσης αυτών των αναγκών είναι περιορισμένες.

 
At 16/9/06 00:43, Blogger resident said...

Καλησπέρα.Πολύ καλό BLOG.
Αν θέλετε διαβάστε τι γράφει και ο Πασχοs Μανδραβεληs στο http://www.medium.gr/

 
At 19/9/06 00:15, Blogger Σελασφόρος said...

Πρωτίστως μην ξεχνάμε ότι μαμά του Χριστιανισμού είναι ο Ιουδαϊσμός. Ο δε Χριστιανισμός δεν εφευρέθηκε ως σύστημα εξουσίας αλλά προέκυψε αρχικώς ως αίρεση του Ιουδαϊσμού. Ως γνωστόν, στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού και πριν την δογματική παγίωση του και την παρθενική(;) πολιτική του εκμετάλλευση από τον Κωνσταντίνο υπήρχε εν εξελίξει μια ευρεία, αμφίδρομη, διαρκής συζήτηση σε δογματικό και φιλοσοφικό επίπεδο, τόσο εντός -των διαφόρων σεχτών- του Χριστιανισμού, όσο και με άλλες θρησκείες αλλά και με εθνικούς φιλόσοφους. Όμως ο Χριστιανισμός, αν και δεν επινοήθηκε ως τέτοιος, απετέλεσε το μεγαλύτερο εργαλείο εξουσίας και χειραγώγησης, γιατί παρέχει μερικές εκπληκτικές ευκολίες. Ιδού μερικές:
Α) Θεωρεί ότι εκ των προτέρων χρωστάμε εξ’ αιτίας του προπατορικού αμαρτήματος. Επιβάλλεσαι πιο εύκολα σε κάποιον ανασφαλή που χρωστά και άρα δεν είναι πραγματικά ελεύθερος! Το ίδιο εφαρμόζεται και σήμερα με τα τραπεζικά δάνεια...
Β)Κατευνάζει τα πνεύματα των φουκαράδων με την υπόσχεση καλής μεταθανάτιας ζωής. Επιπρόσθετα, μπορεί τώρα να υπάρχει ανισότητα, στην θεϊκή πλάστιγγα όμως υπάρχουν για όλους τα ίδια σταθμά: Κουράγιο...
Γ) Παρέχει μοντέλο εξουσιαστικής δομής: ο Θεός άρχει –ως τριάς– και από κάτω υπάρχουν διαβαθμίσεις αγγέλων, αγίων κλπ. Αυτό υποσυνείδητα διαποτίζει το νου, θέτοντας τις δομές αυτού του τύπου ως αρχέτυπο. (Η αλήθεια είναι ότι οι μονοθεϊστικές θρησκείες σχετίζονται κοινωνικά με την άνοδο και εγκαθίδρυση συγκεντρωτικών εξουσιών, συνεπώς προκύπτουν με προβολή της ιδέας του ενός πανίσχυρου άρχοντα σε επίπεδο θεού)
Δ) Αποτρέπει την έρευνα γύρω από δογματικά ζητήματα: δηλαδή μερικά πράγματα είναι έτσι γιατί είναι έτσι. Η λογική αυτή εύκολα γενικεύεται και σε κοινωνικό επίπεδο.
Ε) Με κατάλληλη καπήλευση παράγει ελέω Θεού άρχοντες, άρα κοινής αποδοχής, αδιαμφισβήτητους, πανίσχυρους.
ΣΤ) Παρέχει πλήρη κάλυψη με άφθονα εδάφια των γραφών, τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν κατά το δοκούν. Με την αγία γραφή μπορείς να υποστηρίξεις σχεδόν οτιδήποτε. Το στήνειν πυγήν (κώλο) εις πάσα αρχήν προπαγανδίζεται αναιδώς πλην εντέχνως από τον Γκέμπελς του Χριστιανισμού, Παύλο. Αλλά ολόκληρη η βίβλος βρίθει από τέτοιες προτροπές.
Θ) Κρατάει τον πιστό από την τσουτσούνα, γεμίζοντας τον ενοχές για τα πιο φυσικά πράγματα. Η ενοχή και οι ενδοτικότητα είναι αδελφές.
Θ) Η σύνδεση εξουσίας-χριστιανισμού/θρησκείας φαίνεται άμεσα στην μεσαιωνική ιστορία και όχι μόνο. Η αναγνωρισμένη από τους φεουδάρχες κοσμική ισχύς και επιρροή της εκκλησίας φαίνεται και από την παγιωμένη συνήθεια να προωθούνται στις επισκοπικές θέσεις αποκλειστικά γόνοι των φεουδαρχών. Το ίδιο συνέβαινε με τους πάπες μέχρι πολύ πιο πρόσφατα. Βέβαια δε χρειάζεται ιδιαίτερη μνεία για παπικό κράτος-σταυροφορίες αλλά και τα ανάλογα στο Βυζάντιο.
Η ανάγκη της εξουσίας να επιβάλλεται μέσω μεταφυσικών φοβήτρων αποτυπώνεται πολλάκις και γλαφυρά στην παλαιά διαθήκη. Ο Μωυσής, φύλαρχος κάποιων φουκαράδων νομάδων τσοπαναραίων της Παλαιστίνης, παρατηρώντας τις δεισιδαιμονίες και εκμεταλλευόμενος την αμάθεια, επινοεί τον ένα Θεό: Ο ένας Θεός έχει μεγαλύτερη ισχύ από πολλούς εξειδικευμένους (πχ ο θεός του πολέμου, η θεά της γονιμότητας, των φυσικών φαινομένων, του άλλου κόσμου κλπ) δευτερεύοντες θεούς γιατί είναι αφενός ένας και συγκεκριμένος και γενικής χρήσεως, δηλαδή τα κάνει όλα και συμφέρει, συνεπώς έχει πολύ μεγαλύτερη δύναμη. Τώρα μη φανταστεί κανείς ότι οι τσοπαναραίοι ήθελαν κακό μπελά στην πρωτόγονη κεφάλα τους με τον έναν και πανίσχυρο υπερθεό. Ο Μωυσής πάσχισε πολύ {βλ το σχετικό post του υπερμαΐστορος Π στο υπερβλόγιον του Κυρουσγέοντος (Cyrusgeo)} να επιβάλλει την πονηριά του, ανεβοκατεβαίνοντας κοτζάμ όρος 5-6 φορές και όχι μόνο. Ο δε Ιωσίας, βασιλιάς των Εβραίων πολλές εκατοντάδες χρόνια αργότερα, όταν είχε αρχίσει να ξεφτίζει η θρησκεία άρα και το εργαλείο χειραγώγησης, μηχανεύτηκε ευφυές σχέδιο για να ισχυροποιήσει την εξουσία του: ανακάλυψε κάπου κρυμμένη, υποτίθεται, τη διαθήκη του Μωυσέως μέσα στον εβραϊκό ναό, η οποία έδινε νέους βολικούς νόμους: το Δευτερονόμιο της π. διαθήκης. (βλ και τη «μυθική ιστορία των Εβραίων» του Ραφαηλίδη)
Έλα που όμως η μεταφυσική πατερίτσα είναι, απ’ ότι φαίνεται, απαραίτητη στους ανθρώπους. Στην εγγενή ανθρώπινη αδυναμία βρίσκεται το πρόβλημα. Από τη στιγμή που υφίσταται, κάποιος θα βρεθεί να την εκμεταλλευτεί...

 
At 21/9/06 23:15, Blogger Artanis said...

Λοιπόν, ήθελα να πιάσω το ίδιο θέμα, αλλά από άλλη σκοπιά. Αυτή του κ.κ.κ.κ.κ.κ.κ.κ. Χριστόδουλου. Διάβαζα τις εφημερίδες όλη την προηγούμενη εβδομάδα, όπου ο κ.κ.κ.κ.(κ.λ.π.) παραπονιότανε για τα βιβλία ιστορίας και θρησκευτικών, η ιστορία με την εξομολόγηση στα σχολεία, την είπε και διαμαρτυρόμενους δικαστικούς την Κυριακή (στο κύρηγμά του) και κάποια στιγμή αναρωτήθηκα: "Βρε, μήπως του πάνε του ανθρώπου όλα στραβά;" Άσε, που του την έπεσαν και οικολόγοι στον Βόλο...
Μα, βρε παιδί μου, άμα είναι καντέμης ο άνθρωπος...

Εν ολίγοις, για να σοβαρευτούμε και λίγο, δεν τολμώ να σκεφτώ ότι υπάρχει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, γιατί θα με πιάσει η απογοήτευση της καταποντισμένης στα βάραθρα ουτοπίας μου...
Εκεί φτάσαμε. Να είναι η λογική ουτοπία.

 
At 22/9/06 22:50, Blogger ioannisk said...

Πάντως ο κ. Παναγιωτόπουλος αγνοεί πως επίσιμη και όχι εθιμική γλώσσα των "Βουλή των Ελλήνων, Αρειος Πάγος, Ελεγκτικόν Συνέδριον" και γενικά του Ελληνικού κράτους είναι τα Ελληνικά (δημοτική) και όχι η καθαρεύουσα.

 
At 29/9/06 14:25, Blogger rodanis said...

@ artanis
Πράγματι, η λογική είναι ουτοπία σε αυτή την χώρα του «παραλόγου» (γιατί άμα το καλοσκεφτείς, παράλογη, δεν είναι, απλώς σε άλλον κόσμο)
Το θετικό τουλαχιστον είναι, οτι όπως κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά την λογική, ομοίως δεν παίρνει στα σοβαρά και τον παραλογισμό. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τα πράγματα θα ήταν πολύ άσχημα. Σίγουρα βέβαια, εμείς προσπαθούμε, όσο μπορούμε, να είμαστε ορθολογιστές, ενάντια στην παιδία και το περιβάλλον μας, ενώ το ίδιο ορθολογιστικά θα επιθυμούσαμε να σκέφτονται και οι υπόλοιποι συνάνθρωποί μας. Προτού όμως οι ορθολογιστές γίνουν η πλειοψηφία, καλύτερα να μην σκέφτονται σοβαρά!

@ ioanisk
Μα η Ελλάς μίαν γλώσσα ομιλεί: Τα Ελληνικά των Εθνοσωτήρων μεταξά, Παπαδόπουλου και ... Παρασκευαήδη! Βέβαια, η καθαρεύουσα, έχει κι εκείνη την γοητεία της, όταν την διαβάζει κανείς λ.χ. σε διηγήματα του Παπαδιαμάντη ή Ροΐδη, όμως όταν την ακούει από χείλη «κυβερνητικά» ε, τότε είναι τουλάχιστον ανατριχιαστική...

Σελεσφόρε, θα σου απαντήσω εντός ΣΚ, καθώς το σχόλιό σου απαιτεί Ιερά Σινδόνη και η πρόσφατη ασθένειά μου σε συνδυασμό με φόρτο εργασίας με απομάκρυνε από το blog μου.

 
At 3/10/06 20:19, Blogger rodanis said...

@Σελασφόρο

Αδελφέ εν Παναγίω Τάφω
Σχετικά με την προέλευση του Χριστιανισμού, έχουν γραφεί πολλά και δεν θέλησα να ξεκινήσω μια τέτοια ανάλυση στο παραπάνω μου σχόλιο. Εφ όσον το αναφέρεις, δεν θα διαφωνήσω με την θέση σου, με τις εξής όμως παρατηρήσεις: Πρώτον, ο Ιουδαϊσμός έχει και εκείνος την μαμά του και τον μπαμπά του, που δεν ανατράφηκαν στους «κακούς» Εβραίους (όνομα άλλωστε δηλωτικό της συγκεκριμένης «θρησκείας»), αλλά σε άλλους, προγενέστερους λαούς στην Μεσοποταμία και την Αίγυπτο, δεύτερον και ο ίδιος ο Ιουδαϊσμός έχω σοβαρές αμφιβολίες οτι αποτελεί θρησκεία, έστω και αν εκεί τα πράγματα είναι λιγότερο ξεκάθαρα από οτι στον Χ. και τρίτον, ο Χ., τουλάχιστον στην μορφή με την οποία εκείνος τελικά επεβλήθη, αποτελεί μάλλον κάποιο παρδαλό προϊόν μιας παρτούζας παραλογισμού, -έστω και με πρωταγωνίστρια στην παραπάνω τσόντα τον Ιουδαϊσμό- παρά νόμιμο και φυσικό τέκνο οποιουδήποτε προγενέστερου «ρεύματος». Δεν θα έπρεπε επίσης να συγχέουμε τα πολυάριθμα, άν και πολιτικά περισσότερο παρά θρησκευτικά ή οτιδήποτε άλλο, κινήματα των λεγομένων τότε γαλιλαίων ή ναζωραίων (που το καθένα τους είχε και από έναν αρχηγό με όμοια δράση με αυτήν του φερόμενου ώς Ιησού) με τον Χ. Ο τελευταίος, μπορεί να βασίστηκε αρκετά στην κουλτούρα των ρευμάτων αυτών, όμως κατά βάσιν, αποτελεί δημιούργημα ενός ανθρώπου, του Παύλου (ή Σαούλ). Εκείνος έδωσε τις γενικές κατευθυντήριες γραμμές των δογμάτων του Χριστιανικού συστήματος, πολύ προτού γραφούν τα «ευαγγέλια», δανειζόμενος και διαστρέφοντας στοιχεία από τα παραπάνω κινήματα, την Ιουδαϊκή παράδοση και πάνω από όλα, χρησιμοποιώντας την νοσηρή φαντασία του. Εξέλιξη από εκεί και πέρα, υπήρξε βέβαια, όχι όμως τόσο «ειρηνική» όσο υπαινίσσεσαι. Οι έχθρες -συχνά με εγκληματικές προεκτάσεις- μεταξύ των διαφόρων αιρέσεων που ξεπηδούσαν συνεχώς σαν μανιτάρια, υπήρξε από τότε, ο κανόνας μάλλον, παρά η εξαίρεση. Όσο για ενδεχόμενες συζητήσεις μεταξύ των αιρέσεων αυτών σε φιλοσοφικό επίπεδο, να υπενθυμίσω οτι το σύνολο σχεδόν των πρώτων (τουλάχιστον) χριστιανών, στερούνταν και φιλοσοφίας και επιπέδου. Η «επαφή» δέ –συνήθως παρά φύσιν σεξουαλική- με εθνικούς φιλοσόφους, ξεκινά μόνον κατά την εποχή των απολογητών, λίγες δεκαετίες δηλαδή πριν την τελική επικράτηση του Χ. ως επίσημης «Θρησκείας» της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, γιατί μόνον τότε η χριστιανική κοινότητα διέθετε και κάποιους λιγοστούς εκπροσώπους με την απαιτούμενη για κάτι τέτοιο μόρφωση. Και η επαφή αυτή, περιορίζεται βέβαια στην «απολογητική» προσπάθεια του Χ. έναντι των κατηγοριών φιλοσόφων όπως ο Κέλσος και αργότερα ο Πορφύριος. Μετά από την επικράτηση και κατά την εποχή των «πατέρων», οι όποιες επαφές με εθνικούς φιλοσόφους ήταν μετρημένες και περισσότερο διαπροσωπικές, όπως λ.χ. του Λιβάνιου με τον Βασίλειο και τον Ι. Χρυσόστομο και μικρή επίδραση είχαν στον ίδιο τον Χ. Αργότερα βέβαια, μας τελείωσαν και οι εθνικοί φιλόσοφοι, μαζί με το έργο τους (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), με τους γνωστούς τρόπους. Για να μήν μακρηγορήσω, επαφή (τουλάχιστον γόνιμη) με φιλόσοφο, μπορεί να έχει μόνον φιλόσοφος και εμένα τουλάχιστον ο όρος «χριστιανός φιλόσοφος» μου ακούγεται παρόμοια με το «Αφγανός τουρίστας».
Τώρα, σχετικά με τον Χ. ώς επινοημένο σύστημα εξουσίας, βλέπω οτι έχεις κάνει τον κόπο να μαζέψεις αρκετά στοιχεία που επιβεβαιώνουν την άποψη αυτή, κι όμως, φαίνεται να την απορρίπτεις λέγοντας: «...ο Χριστιανισμός, αν και δεν επινοήθηκε ως τέτοιος, απετέλεσε το μεγαλύτερο εργαλείο εξουσίας και χειραγώγησης...». Μου θυμίζεις τον Oresme στο προηγούμενο post μου! Αφ ενός παραδέχεσαι οτι ο Χ. επινοήθηκε, άρα ούτε από κάποια υπέρτατη δύναμη εστάλη και εγκαθιδρύθηκε, ούτε φυσική και αυθόρμητη εξέλιξη μιας υφιστάμενης φυσικής θρησκείας υπήρξε, αφ ετέρου όμως, δεν προσδιορίζεις ούτε ως τί επινοήθηκε, ούτε πώς, παρά μόνον αποκλείεις την περίπτωση του εργαλείου εξουσίας, μόνον για να καταρρίψεις ο ίδιος τον ισχυρισμό σου μέσα σε εννέα παχιές παραγράφους. Η σχέση του Χ. με την εξουσία, έχει ως εξής: Έχω ένα σπαθί, και κάποιος κύριος Α το χρησιμοποιεί για να σκοτώσει. Συμπέρασμα: Το σπαθί δεν είναι όπλο, όπλο είναι ο κύριος Α που το χρησιμοποίησε. Ευχαριστώ πολύ, όμως εδώ κρίνουμε το σπαθί ως όπλο, όχι τον οποιοδήποτε κύριο Α που θα το χρησιμοποιήσει. Και το σπαθί είναι προφανές οτι κατασκευάστηκε ως όπλο, άσχετα από το όνομα που ενδεχομένως θα έχει, π.χ. σπαθί της Αγάπης, ή σπαθί της Ειρήνης. Μα θα μου πείς, είναι ο Χ. σπαθί, ή μήπως είναι κουζινομάχαιρο, δηλαδή με άλλη κύρια χρήση και την δυνατότητα απλώς να χρησιμοποιηθεί και ώς όπλο;
Την απάντηση νομίζω, την έδωσες μόνος σου. Ανεξάρτητα από αυτό όμως, εάν έχουμε κάποια διαφωνία, αυτή νομίζω πηγάζει από την θεώρηση που έχει ο καθένας μας για την θρησκεία. Κατ εμέ η θρησκεία δεν «εφευρίσκεται», ούτε επιβάλλεται. Αποτελεί μιά αργή και συλλογικά πραγματοποιούμενη οργάνωση των φαντασιακών μιας ομάδας ανθρώπων σχετικά με το μεταφυσικό. Καμία θρησκεία δεν μοιάζει με τον Χ. (ή τον Ιουδαϊσμό ή το Ισλάμ) ως προς τα παραπάνω στοιχεία. Ιδιαίτερα περί του μεταφυσικού, νομίζω θα συμφωνήσεις, οτι ο Χ. ελάχιστα ασχολείται με αυτό, παραπέμποντας στον Ιουδαϊσμό, ο οποίος με την σειρά του αποτελεί περισσότερο κανόνα συμπεριφοράς παρά φιλοσοφικό κείμενο με μεταφυσικές αναζητήσεις. Η μεταφυσική της Π.Δ. είναι εντελώς παιδαριώδης και αποτελείται από ατέχνως συρραμμένα ετερόκλητα στοιχεία άλλων θρησκειών. Αλλά περισσότερα περί θρησκείας, σε επόμενο πόστ, όπου θα έχουμε την ευκαιρία να πούμε πολλά...

 
At 5/10/06 02:05, Blogger Σελασφόρος said...

Αγαπητέ κρονόληρε Αδελφέ.
Το σοδόμισες. Είπες ότι απαιτείται ιερά σινδόνη προς απάντησή μου, αλλά εσύ ενεφάνισες και ιερά σινδόνη και ιερά εφαπλώματα και ιερά προσόψια και ολόκληρη την ιεράν προίκα σου -άντε και εγώ παράνυμφος, το παρεπόμενό μου ποστ αφιερώνεται σε όλους τους μελλόνυμφους.

Αφ'ενός δε βρίσκω που είναι η ασυνέπεια των λόγων που αναφέρω με το ότι ο Χριστιανισμός δεν επινοήθηκε ως εργαλείο εξουσίας.
έτερον εκάτερον, τελείως άσχετα μεταξύ τους. Άλλο τι άρχισε, άλλο τι κατέληξε να είναι. Το παράδειγμα σου με το σπαθί συνηγορεί υπέρ αυτού.
Αφ'ετέρου, δεν τα ξέρεις καλά τα πράγματα: ο Ιουδαϊσμός άσχέτως επιρροών δεν έχει πραγματική μαμά και μπαμπά: ο Μωυσής επινόησε τον ένα Θεό, καινοτομία άφταστη και μοναδική. Τέτοια πράγματα δεν είχαν ματακουστεί ούτε στην γειτονιά τους, ούτε αλλού.

Για τον Γκέμπελς του Χριστιανισμού, Παύλο, συμφωνούμε απόλυτα. Για το 'Αφγανό τουρίστα' συμφωνούμε σχεδόν. Για τον προ του Μ. Κωνσταντίνου διάλογο, γνωρίζω πως ισχύει, δεν το αναφέρω αυθαίρετα, επιφυλάσσομαι όμως για περαιτέρω μελέτη των πραγματικών και όχι την προσανατολισμένη και χρωματισμένη άποψη του κάθε παπάρα-όταν βρώ χρόνο.
Ελπίζω και από την πλευρά σου να στοχεύσεις σε πραγματικές πηγές. Τότε θα μπορούμε -μαζί πιστεύω- να εκφέρουμε οιανδήποτε και οσοδήποτε προκλητική και εριστική αλλά τεκμηριωμένη γνώμη.

Μετά ιερατικών γλωσσοφιλικών ασπασμών. Η Ίσις και ο Όσιρις μεθ' υμών.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home