Δέκα χρόνια απουσίας (;)

Και το πιο σπουδαίο απ΄ όλα: θα πεθάνεις.
Ο Κεράτιος ο άλλος θα σου ανοίξει
Στόμα να περάσεις με το πρόσωπο άσπρο
Ενώ και η μουσική θα συνεχίζεται και στα δέντρα επάνω
Που ποτέ δε γύρισες να δεις η πάχνη θ΄ απολύει
Ένα-ένα τα έργα σου.
Ε τί! Σκέψου από τώρα
Εάν η αλήθεια βγάνει
Σταγόνες εάν ο Γαλαξίας πλατύνεται
Πραγματικά: τότε βρεμένος φεγγοβόλος με το χέρι επάνω
Σε δάφνη ευγενή περισσότερο Έλλην φεύγεις
Κι από μένα που σου φύσηξα μες στο μπουγάζι άνεμο πρίμο
Σου ετοίμασα μες στις αποσκευές ασβέστη και υδροχρώματα
Το εικόνισμα μικρό με τους χρυσούς Ιούλιο και Αύγουστο
Ξέροντας εσύ πότε χαμένος όντας
Οδοιπόρος εγώ θα με φιλοξενήσεις
Απιθώνοντας πάνω στο τραπεζομάντιλο
Το ψωμί τις ελιές και τη συνείδηση
Μέρα πρώτη για μας στην πατρίδα τη δεύτερη του επάνω κόσμου.

Δέκα χρόνια πέρασαν από τον Μάρτιο του ΄96, όταν το σώμα του ώριμου έφηβου, υμνητή του Ήλιου κουράστηκε. Όμως, ο Οδυσσέας Ελύτης, το παιδί της νησιώτικης γης του Αιγαίου και της Αθήνας του μεσοπολέμου θα είναι πάντα μαζί μας. Γιατί πάντα μαζί μας θα είναι όλοι οι δαίμονες που του μίλησαν: η αλμύρα των βράχων και το κύμα, το κυκλαδίτικο φως και οι ηλιοκαμένες πέτρες, τα αγάλματα των Κούρων και τα λευκά ξωκλήσια αλλά πάνω από όλα, αυτός, ο μόνος θεός του αληθινού φωτός, ο Ήλιος ο ηλιάτορας. Αυτοί, ποτέ δεν θα πεθάνουν.

Πηγή φωτό: nobelprize.org
Το ποίημα είναι απόσπασμα από τον «Μικρό Ναυτίλο» του Οδυσσέα Ελύτη