Που πά, ρε Καραμήτρο...

Πρόσφατα, ολοκληρώνοντας το εξαιρετικό βιβλίο του Michel Onfray «Πραγματεία περί Αθεολογίας», και ενώ ο συγγραφέας επισήμαινε το πρόβλημα των βαθιά ριζωμένων χριστιανικών δομών σε φαινομενικά «αποχριστιανοποιημένες» κοινωνίες, μου εμφανίζεται ξαφνικά, έξι περίπου σελίδες προ του τέλους, η παρακάτω παράγραφος, δηλωτική όλων όσα οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες θεωρούν ως αυτονόητες κατακτήσεις, εδώ και αιώνες:

«Βέβαια, ο αγώνας της ελεύθερης σκέψης, έχει αποφέρει σημαντικά αποτελέσματα στην ανάρρηση της νεωτερικότητας: αποδόμηση των χριστιανικών μύθων, απενοχοποίηση των συνειδήσεων, κοσμικό χαρακτήρα του όρκου στο δικαστήριο, κοσμικό χαρακτήρα στην εκπαίδευση, στην υγεία και το στρατό, καταπολέμηση της θεοκρατίας προς όφελος της δημοκρατίας ως θεσμού και ιδίως ως Κράτους, διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, εν όψει της πιο περίλαμπρης νίκης.»

... και στην συνέχεια, αρχίζει να μιλά για τον μακρύ ακόμα δρόμο προς μία μετα-χριστιανική κοινωνία κλπ κλπ...

Κι εγώ, λοιπόν, κλείνοντας το βιβλίο (δεν άντεξα να προχωρήσω πολύ) και ανίκανος να αποφασίσω εάν θα έπρεπε να λυθώ στα γέλια ή να ξεσπάσω σε λυγμούς, έβαλα την «Ιεροτελεστία της Άνοιξης» του Igor Stravinsky στο CD Player, ένα μεγάλο ποτήρι Hennessy Paradis και μέθυσα στην ψευδαίσθηση ενός οργιάζοντος λουλουδιασμένου κήπου...