Δέκα χρόνια απουσίας (;)

Και το πιο σπουδαίο απ΄ όλα: θα πεθάνεις.
Ο Κεράτιος ο άλλος θα σου ανοίξει
Στόμα να περάσεις με το πρόσωπο άσπρο
Ενώ και η μουσική θα συνεχίζεται και στα δέντρα επάνω
Που ποτέ δε γύρισες να δεις η πάχνη θ΄ απολύει
Ένα-ένα τα έργα σου.
Ε τί! Σκέψου από τώρα
Εάν η αλήθεια βγάνει
Σταγόνες εάν ο Γαλαξίας πλατύνεται
Πραγματικά: τότε βρεμένος φεγγοβόλος με το χέρι επάνω
Σε δάφνη ευγενή περισσότερο Έλλην φεύγεις
Κι από μένα που σου φύσηξα μες στο μπουγάζι άνεμο πρίμο
Σου ετοίμασα μες στις αποσκευές ασβέστη και υδροχρώματα
Το εικόνισμα μικρό με τους χρυσούς Ιούλιο και Αύγουστο
Ξέροντας εσύ πότε χαμένος όντας
Οδοιπόρος εγώ θα με φιλοξενήσεις
Απιθώνοντας πάνω στο τραπεζομάντιλο
Το ψωμί τις ελιές και τη συνείδηση
Μέρα πρώτη για μας στην πατρίδα τη δεύτερη του επάνω κόσμου.

Δέκα χρόνια πέρασαν από τον Μάρτιο του ΄96, όταν το σώμα του ώριμου έφηβου, υμνητή του Ήλιου κουράστηκε. Όμως, ο Οδυσσέας Ελύτης, το παιδί της νησιώτικης γης του Αιγαίου και της Αθήνας του μεσοπολέμου θα είναι πάντα μαζί μας. Γιατί πάντα μαζί μας θα είναι όλοι οι δαίμονες που του μίλησαν: η αλμύρα των βράχων και το κύμα, το κυκλαδίτικο φως και οι ηλιοκαμένες πέτρες, τα αγάλματα των Κούρων και τα λευκά ξωκλήσια αλλά πάνω από όλα, αυτός, ο μόνος θεός του αληθινού φωτός, ο Ήλιος ο ηλιάτορας. Αυτοί, ποτέ δεν θα πεθάνουν.

Πηγή φωτό: nobelprize.org
Το ποίημα είναι απόσπασμα από τον «Μικρό Ναυτίλο» του Οδυσσέα Ελύτη

Περί Δημοκρατίας (μέρος Α) – Το Σύνταγμά μας 1

Στο προηγούμενο, εισαγωγικό σχετικό post, ανέφερα εν τάχει τις απόψεις μου για την λεγόμενη κυνοβολευτική δημ(ωρ)οκρατία. Με το παρόν, θα ξεκινήσω μια σύντομη κριτική ανάγνωση στον «θεμέλιο λίθο» του παραπάνω εκτρώματος και συγκεκριμένα στην Ελληνική του version, αφού εδώ ζούμε και εκείνη μας ενδιαφέρει περισσότερο. Χωρίς να έχω παρά αποσπασματική γνώση άλλων «δημοκρατικών» συνταγμάτων, είμαι έστω και από αυτά τα ψήγματα, αναγκασμένος να αναγνωρίσω οτι το Σύνταγμα της Ελλάδος είναι από τα πιο συντηρητικά (με την χειρότερη δυνατή έννοια) συντάγματα, τουλάχιστον στον Ευρωπαϊκό χώρο. Αυτό όμως δεν σημαίνει οτι σε άλλα συντάγματα έχουν δοθεί ικανοποιητικές λύσεις σε ΟΛΑ τα προβλήματα που θα θίξουμε παρακάτω. Θεωρώ απαραίτητο να ξεκαθαρίσω πριν προχωρήσω, οτι δεν έχει καμία αξία τυχόν επισήμανση άλλης «ηπιότερης» ερμηνείας από εκείνη που θα επιχειρήσω να δώσω. Μπορεί να γνωρίζουμε όλοι, πως με το μαχαίρι κόβουμε το ψωμί και με το μαχαίρι σφάζουμε, όμως ένα σύνταγμα δεν μπορεί παρά να είναι μόνο ασπίδα. Εάν μία μόνο ερμηνεία από τις πολλές, μπορεί να μετατρέψει την ασπίδα σε μαχαίρι, είναι αδιάφορο ποιός θα το χρησιμοποιήσει και πώς, εάν η ερμηνεία αυτή μπορεί να σταθεί, τότε οποιαδήποτε προστατευτική επί του «δημοκρατικού πολιτεύματος» αξία ενός συντάγματος εκμηδενίζεται αυτόματα.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν:
Τα αναγραφόμενα στο κείμενο του συντάγματος είναι με πλάγια γραφή. Τα σχόλια, με ορθή (σημειολογικό κι αυτό!)

ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (Όπως αναθεωρήθηκε το 2001 και ισχύει)
Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος

Μάλιστα. Ωραία αρχή κάναμε! Το σύμβολο της πίστεως μιας κατ επίφασιν θρησκείας, η ανώτατη Αρχή στην οποία αναφέρεται το σύνταγμα μίας πολιτείας, για να τεθεί υπο την προστασία της και για να εμπνευσθεί από αυτήν. Γιατί μή μου πείτε οτι είναι δυνατόν να αντιληφθεί ένας εξωγήινος πως η παραπάνω πρόταση αναφέρεται σε μία υποτιθέμενη υπέρτατη, θεϊκή «δύναμη», χωρίς να γνωρίζει το παραληρηματικό «πιστεύω είς ένα θεόν πατέρα παντοκράτορα κλπ κλπ». Δεν μιλώ καν περί ανεξιθρησκίας, περί ίσων δικαιωμάτων των πολιτών ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές τους (ή αντιθρησκευτικές τους) πεποιθήσεις. Αυτό, πήγε περίπατο, πριν καν ξεκινήσουμε με το πρώτο άρθρο του συντάγματος. Όμως καλοί μου άνθρωποι, αφού δεν είστε διατεθειμένοι να ξεκινήσετε το σύνταγμα στο όνομα των πολιτών που το στηρίζουν (αφού κάτι τέτοιο θα ήταν ψέμα), εάν θέλετε οπωσδήποτε να αναφερθείτε σε κάτι «μεταφυσικό» και δεν σας συγκινούν ως γονιμοποιές ιδέες η Δημοκρατία, ή έστω και αυτή η χιλιοειπωμένη και παρεξηγημένη «ελευθερία, ισότης, αδελφότης» της Γαλλικής Επανάστασης, αναφερθείτε τέλος πάντων, ωσάν «Ελέω Θεού» μονάρχες, σε κάτι που να παραπέμπει σαφώς στο θεϊκό. (Ωπ, συγγνώμη, ξέχασα τον Χαιλέ Σελασιέ της Αιθιοπίας... όμως και οι παλαιοί αιμοβόροι αυτοκράτορες, στην Αγία Τριάδα δεν ορκίζονταν; Χμμ... μάλλον κατάλαβα από που εμπνεύστηκαν οι κύριοι συντάκτες). Τί σημαίνει όμως «τριάδα»; Και γιατί στο κάτω – κάτω αυτή η εμμονή με το τρία; Προσωπικά θα προτιμούσα το τέσσερα. Μου φαίνεται πολύ πληρέστερο, 4 εποχές, 4 διαστάσεις (μην ξεχνάμε και τον χρόνο!), 4 σημεία στον ορίζοντα. Ναι, στην επόμενη αναθεώρηση, το «τριάδος» πρέπει να γίνει «τετράδος». Το τρία, δίνει την εντύπωση οτι κάτι του λείπει για να ολοκληρωθεί. Παραπέμπει σε λαϊκές ρήσεις περί ασυναρτησίας (τρία πουλάκια κάθονταν, τρεις λαλούν και δυό χορεύουν κ.ο.κ.), σε παραμύθια (τα τρία γουρουνάκια), στον πόλεμο των κόσμων (τρίποδοι εξωγήινοι εισβολείς) και ένα σωρό γελοία ή δυσάρεστα πράγματα, άσε που μπορεί να δημιουργήσει και χυδαίους συνειρμούς: Ακούσατε λόγου χάριν να λένε ποτέ «πάρε τα τέσσερά μου»;
Λοιπόν, πάμε παρακάτω γιατί άρχισα να εκνευρίζομαι και θα γίνω εγώ χυδαίος με τις ομοούσιες και αδιαίρετες (ελέγξιμο) τριάδες τους...

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ : Βασικές Διατάξεις
ΤΜΗΜΑ Α΄: Μορφή του πολιτεύματος

Εδώ, καθορίζεται εν συντομία, σε δύο άρθρα (το 1ο και το 2ο), η μορφή του πολιτεύματος ως «Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία» (Αρθρο 1 παρ.1), ενώ αναφέρεται οτι το «θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία» και οτι «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα» (Άρθρο 1 παρ. 2 και 3). Επίσης, στο άρθρο 2 ορίζεται ως «πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας» , «ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου» (παρ. 1) ενώ αναφέρεται και ένα ευχολόγιο περί επιδίωξης εμπέδωσης «της ειρήνης, της δικαιοσύνης» και επιδίωξη «φιλικών σχέσεων μεταξύ των λαών και των κρατών» (παρ.2).

Περί κυνοβολεύτικής δημωροκρατίας, και το πόσο «δημοκρατική» είναι αυτή, θα μιλήσουμε εκτενώς, στο Β μέρος, ενώ θα υπάρχουν κι άλλες αναφορές σε αυτήν καθ όλη την διάρκεια της εξέτασης του Συντάγματος. Εδώ, θα επιθυμούσα να σταθώ περισσότερο στην «Λαϊκή Κυριαρχία». Δεν μπορώ παρά να ξεκινήσω από την διαπίστωση οτι η πρώτη, παλαιά ερμηνεία του όρου «Λαός» είναι «Στρατός» (βλ. Οποιοδήποτε λεξικό αρχαίας Ελληνικής). Θα μου πείτε, αυτό σημαίνει οτι το θεμέλιο του πολιτεύματος θα μπορούσε να είναι η κυριαρχία του στρατού με όλες τις εξουσίες να πηγάζουν από αυτόν και υπέρ αυτού; (!) Σίγουρα, θα ήταν το όνειρο του κάθε «γιατρού του Έθνους», όμως μια τέτοια ερμηνεία μάλλον δεν μπορεί να σταθεί στην σύγχρονη εποχή. Εξ άλλου και ο «στρατός» είχε άλλη έννοια τότε. Και τί είναι λοιπόν ο «Λαός» στην «σύγχρονη εποχή»; Μα αυτό νομίζω το αντιλαμβανόμαστε όλοι: τί άλλο από μία μορφοποιούμενη και κατευθυνόμενη μάζα ανθρώπων με ελεγχόμενες και σε γενικές γραμμές ομοιόμορφες αντιλήψεις για τα πράγματα, ελεγχόμενες συλλογικές συνειδήσεις (εθνικές, θρησκευτικές, «πολιτικές»), και το κυριότερο από όλα, ελεγχόμενες «εξαιρέσεις» στον παραπάνω κανόνα; Θα μπορούσε το σύνταγμα, να αναφέρεται σε πολίτες και «κυριαρχία των πολιτών». Κάτι τέτοιο θα ξεκαθάριζε τα πράγματα. Θα ήταν όμως άτοπο, γιατί θα αντιτίθετο στην έννοια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Πολίτευμα στο οποίο υφίσταται κυριαρχία των πολιτών δεν έχει ανάγκη κοινοβουλίου, γιατί απλά είναι οι ΙΔΙΟΙ οι πολίτες το κοινοβούλιο. Τέτοια ανάγκη προκύπτει όταν πρέπει να κυβερνηθεί ένα σύνολο ανθρώπων με μηδενική ή νηπιακή πολιτική συνείδηση, κάθε μέλος του οποίου εκχωρεί τα πολιτικά του δικαιώματα σε κάποιον που θεωρεί αντιπρόσωπό του, για ορισμένο διάστημα, μετά το πέρας του οποίου μπορεί να αποφασίσει αν θα συνεχίσει να τα εκχωρεί στον ίδιο ή σε κάποιον άλλο. Τέτοιο σύνολο ανθρώπων δεν μπορεί παρά να αποκαλείται λαός και οπωσδήποτε όχι πολίτες. Μα τότε δεν είμαστε πολίτες; Και βέβαια είμαστε, την στιγμή ακριβώς που ρίχνουμε το ψηφοδέλτιο στην κάλπη. Ούτε μετά, αφού ήδη εκχωρήσαμε τα πολιτικά μας δικαιώματα κατά την ψήφο, αλλά ούτε και πριν, αφού τα έχουμε πάλι εκχωρήσει, σε προηγούμενη ψηφοφορία. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία λοιπόν πηγαίνει μαζί με την λαϊκή κυριαρχία. Όχι με την κυριαρχία των πολιτών. Είπαμε όμως οτι για την κυνοβολευτική δημωροκρατία, θα μιλήσουμε περισσότερο αργότερα.

Τώρα ας δούμε λίγο αυτήν την «αξία του ανθρώπου» του άρθρου 2. Ομολογώ οτι δεν καταλαβαίνω τίποτα. Γιατί όχι «αξία της γάτας» για παράδειγμα; Εκεί τα πράγματα θα ήταν ξεκάθαρα: η ανεξάρτητη φύση, η υπερηφάνια, η μαχητικότητα, η καθαρότητα πνεύματος και σώματος (καλός καγαθός), η οξεία αντίληψη, κ.ο.κ. Κανείς δεν θα διαφωνούσε με τα παραπάνω. Ας μου εξηγήσει όμως παρακαλώ ένας συνταγ-ματολόγος τί ακριβώς να διαβάσω πίσω από την φράση «αξία του ανθρώπου». Ποιά ανθρώπινη αξία, του Ινδού ημιελεύθερου δούλου που φτύνει αίμα στο εργοστάσιο από τις έξι το πρωί μέχρι τις δέκα το βράδυ; του Ευρωπαίου ημιελεύθερου δούλου που χαραμίζει τη φαιά ουσία του στο γραφείο από τις οκτώ το πρωί μέχρι τις ένδεκα το βράδυ; του συμπαθούς ημισαλταρισμένου ζητιάνου με διδακτορικό που αρνείται να προσαρμοστεί σε μια ζωή που δεν του ταιριάζει; Του μαέστρου που διευθύνει μια συναυλία στο Ηρώδειο; Του δεκάχρονου αγοριού από την Ταυλάνδη που πουλάει το σώμα του σε έναν ευτραφή ευρω-πέο για μια κούπα ρύζι; Της μικρής που ξέφυγε από την αγκαλιά της μητέρας της για να τρέξει να πιάσει την κούκλα που της έπεσε και βρέθηκε στην θερμή αγκαλιά μιας βόμβας ναπάλμ; Εκείνου που πέταξε την ναπάλμ; Εκείνου που διέταξε να ριχτεί η ναπάλμ; Ποιά αξία του ανθρώπου διάολε; Την αξία που δίνει στον άνθρωπο ο χριστιανισμός, από τον οποίο εμπνέεται και υπό την σκέπη του οποίου βρίσκεται το υπό εξέταση σύνταγμα; Αυτή που δίνει ο Αριστοτέλης; Αυτή που δίνει ο μαρκήσιος ντε Σάντ στα διηγήματά του; Ή αυτή που δίνω εγώ, εσύ, ο οποιοσδήποτε, ακόμη και ο γιατρός του έθνους; Θα μπορούσαν να κάνουν κάποια νύξη περι ανθρώπινων δικαιωμάτων με παραπομπή ίσως στην αντίστοιχη χάρτα του ΟΗΕ. «Τώρα σώθηκες» θα μου πείτε. Όμως θα ήταν κάτι, έστω στοιχειωδώς, συγκεκριμένο. Είναι πράγματι πολύ βολικό να έχεις, σε μία τέτοια κεντρική θέση σε ένα σύνταγμα, μία έννοια – λάστιχο που να μπορείς να την διαμορφώσεις όπως εσύ θέλεις. Και άν παρακάτω, ιδιαίτερα σε συνδυασμό με τα άρθρα 5, 6, 7, 9, 13, 14, 15 και 19 προκύπτουν, έμμεσα πάντα, κάποια στοιχεία σχετικά με το πως αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ο συντάκτης του υπό εξέταση κειμένου, τα στοιχεία αυτά, καθόλου, μα καθόλου δεν μου αρέσουν. Θα τα δούμε όμως και μαζί παρακάτω.

ΤΜΗΜΑ Β΄: Σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας.

Η υποκρισία και η διαστροφή των όρων, στο μεγαλείο της! Μα εκκλησία και πολιτεία είναι όροι σχεδόν ταυτόσημοι. Προφανώς εννοεί σχέσεις εκκλησίας και κράτους, με την εκκλησία μάλιστα να μην έχει την «φυσιολογική» έννοιά της αλλά εκείνη την χριστιανική, του κοπαδιού προβάτων που καθοδηγούνται από τον τσομπάνη τους και τα τσομπανόσκυλα του στην Σωτηρία, εκεί δηλαδή που καταλήγουν όλα τα πρόβατα. Με άλλα λόγια, περιμένουμε από εδώ, να μάθουμε την σχέση μεταξύ των δύο αρχών που κυβερνούν, ή καλύτερα εξουσιάζουν τον «λαό»: Εκείνης που τον θεωρεί μάζα ψηφοδελτίων και εκείνης που τον αντιλαμβάνεται ως «ποίμνιό του» ήτοι μάζα προβάτων. Εδώ όμως Κε συντάκτη μας τα χάλασες! Στο πρώτο άρθρο ήσουν τουλάχιστον ειλικρινής. Εδώ γιατί τόση υποκρισία; Για τους ιερείς ομιλείς, δεν είσαι ιερέας! (Η μήπως είσαι;).

Το Άρθρο 3 θα το μεταφέρω σχεδόν αυτούσιο, γιατί είναι πραγματικά απολαυστικό:

«1. Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού. Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας που γνωρίζει κεφαλή της τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, υπάρχει αναπόσπαστα ενωμένη δογματικά με τη Μεγάλη Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης και με κάθε άλλη ομόδοξη Εκκλησία του Χριστού΄ τηρεί απαρασάλευτα, όπως εκείνες, τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις. Είναι αυτοκέφαλη, διοικείται από την Ιερά Σύνοδο των εν ενεργεία Αρχιερέων και από τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο που προέρχεται από αυτή και συγκροτείται όπως ορίζει ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας, με τήρηση των διατάξεων του Πατριαρχικού Τόμου της κθ΄ (29) Ιουνίου 1850 και της Συνοδικής Πράξης της 4ης Σεπτεμβρίου 1928.

2. Το εκκλησιαστικό καθεστώς που υπάρχει σε ορισμένες περιοχές του Κράτους δεν αντίκειται στις διατάξεις της προηγούμενης παραγράφου.

3. Το κείμενο της Αγίας Γραφής τηρείται αναλλοίωτο. Η επίσημη μετάφρασή του σε άλλο γλωσσικό τύπο απαγορεύεται χωρίς την έγκριση της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδας και της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας στην Κωνσταντινούπολη.»

Ναί, ναι, δεν διαβάζετε έγγραφο της αρχιεπισκοπής, το Σύνταγμα της Ελλάδος διαβάζετε ακόμα. Δέν το πιστεύετε; Ε τί να σας κάνω εγώ; Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να αρχίσω το ξεψείρισμα:
Ξεκινώ από το «Επικρατούσα θρησκεία...κλπ». Δεν θα σταθώ στο κατά πόσον ο χριστιανισμός είναι θρησκεία, αυτό είναι άλλο ζήτημα. Εδώ ας υποκριθούμε οτι είναι. Από ποία όμως επιστημονική έρευνα προκύπτει οτι είναι και η επικρατούσα; Μήπως έστειλαν την MRB για πανελλήνια στατιστική έρευνα και δεν το γνωρίζουμε; Αλλά τι λέω; Τι να την κάνουν την MRB, εδώ έχουν ως αδιάσειστη απόδειξη την αναγραφή του Θρησκεύματος στις ταυτότητες του καθενός μας, η οποία μέχρι πρόσφατα γινόταν βέβαια, όπως γνωρίζουμε εθελούσια από τον καθένα μας μέχρι που ο σκοταδισμός της παγκοσμιοποίησης μας αφαίρεσε το ιερό αυτό δικαίωμα. Και ποιά άλλη θρησκεία θα αναγραφόταν πλήν εκείνης που οικειοθελώς και μετά από περίσκεψη ως πολίτες, επιλέξαμε κατά την βάπτισή μας στην ώριμη ηλικία των 11 μηνών; Αλλά ας υποθέσουμε οτι η επικρατούσα θρησκεία σήμερα είναι πράγματι εκείνη «της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού». Έχουμε άραγε το δικαίωμα να εισάγουμε το συμπέρασμα αυτό ως δεσμευτική δήλωση σε ένα Σύνταγμα που αποτελεί την βάση ενός πολιτεύματος και μπορεί να μην αναθεωρηθεί παρά μετα από πενήντα ή και περισσότερα χρόνια; Και ποιά σχέση μπορεί να έχει μία τέτοια δεσμευτική δήλωση θρησκεύματος με την οργάνωση ενός πολιτεύματος; Εδώ θα ήθελα πολύ από έναν συνταγ-ματολόγο να μου βάλει τα γυαλιά.
Στην συνέχεια της ίδιας παραγράφου, βλέπουμε μία αναλυτική παρουσίαση της οργάνωσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το τί δουλειά έχει κάτι τέτοιο στο σύνταγμα, το αφήνω στην κρίση του καθενός. Βέβαια σε ένα κράτος θεοκρατούμενο, είναι απαραίτητο να ξεκαθαριστούν και τα του δόγματος, και τα της θρησκευτικής οργάνωσης, όπως ακριβώς ξεκαθαρίζονται τα του πολιτεύματος και τα της πολιτικής οργάνωσης. Είναι όμως ξεκάθαρα τα της θρησκευτικής οργάνωσης; Με μία απλή ανάγνωση προκύπτει σωρός αγνώστων εννοιών, ασαφειών και αντιφάσεων. Εδώ θα αφήσω την ανάλυση και την αποσαφήνιση στους γραμματικούς της αρχιεπισκοπής και τους απολογητές, γιατί αισθάνομαι «έξω από τα νερά μου».

Η δεύτερη παράγραφος, αναφέρεται στο καθεστώς των λεγομένων στους κόλπους της εκκλησίας ως «νέων χωρών», όπως είναι η Μακεδονία και η Θράκη και οι οποίες υπάγονται απ ευθείας στην Υψηλή Πύλη (ωχ συγγνώμη, στο πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως ήθελα να πώ). Φαντάζομαι οτι οι διάφοροι «διαξιφισμοί» μεταξύ των εκκλησιαστικών κύκλων Αθήνας και Κωνσταντινούπολης έχουν ως βάση (και) αυτήν εδώ την παράγραφο. Ευτυχώς που υπάρχει, για να μην τα παίρνει όλα το Μεγάλο Αφεντικό, ας μείνει κι ένα μαγαζάκι για τους ημέτερους...

Για την Τρίτη παράγραφο τέλος, θα έπρεπε κανονικά να γράψω «ουδέν σχόλιον». Όμως, ενίοτε είναι σκόπιμο να ομιλούμε και για τα αυτονόητα. Εάν αναρωτιέστε προς τί αυτή η αγωνία να τηρηθεί αναλλοίωτο το κείμενο ενός βιβλίου ώστε να τεθεί μέσα στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ρητή απαγόρευση οποιασδήποτε μετάφρασης ή άλλης επέμβασης χωρίς την άδεια της Υψηλής Πύλης (ούπς, μου ξέφυγε πάλι), χωρίς βέβαια να υπάρχει αντίστοιχη απαγόρευση για οποιοδήποτε άλλο κείμενο, αρχαίο ή νεότερο, όσο σημαντικό και αν είναι, την απάντηση την έδωσα παραπάνω. Σε ένα θεοκρατούμενο κράτος, οφείλουν να ξεκαθαριστούν τα της εκκλησιαστικής οργάνωσης και τα του θρησκευτικού δόγματος. Η πρώτη παράγραφος παραπάνω, καθορίζει το πρώτο. Η παρούσα, το δεύτερο. Και το άρθρο 3 στο σύνολό του συνιστά την οργάνωση θεοκρατούμενου κράτους. Είτε μας αρέσει, είτε όχι. Όπως περίπου συμβαίνει και στο Ιράν, το Αφγανιστάν κ.α. χώρες που βρίσκονται υπό την άμεση προστασία του Υψίστου. Αλλά ξέχασα, εκείνες έχουν τον Αλλάχ, τον βλάσφημο.
Πως τώρα συνδυάζεται το παρόν άρθρο με τα επόμενα που θα εξετάσουμε, περί ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως και πώς συνδυάζεται το δόγμα, οποιοδήποτε δόγμα με το «δημοκρατικό πολίτευμα» είναι ζητήματα που πολύ θα ήθελα να μου εξηγήσει κάποιος. Οποιοσδήποτε. Υπάρχει;

(συνεχίζεται. Στο επόμενο, τα άρθρα περί ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων – τρομάρα μας! - )

Αντιφάσεις

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, συγκεκριμένα στις 15 Ιουλίου, συμπληρώθηκαν 400 χρόνια από την γέννηση ενός από τους κορυφαίους εκπροσώπους της Τέχνης, του Rembrandt Harmenszoon van Rijn. Στο Άμστερνταμ, γίνονται εκδηλώσεις εις μνήμην της χαρμόσυνης εκείνης, για όλη την ανθρωπότητα στιγμής.
Παράλληλα βέβαια, η ζωή συνεχίζεται και κάπου αλλού, παιδιά σκοτώνονται μόνο για να χαρίσουν σε κάποιους την διεστραμμένη ηδονή του φρικτού εγκλήματος, γιατί αυτός είναι ο λόγος που γίνονται όσα βλέπουμε τις τελευταίες μέρες στη νοτιοανατολική μας γειτονιά. Τα υπόλοιπα, όσο λογικά ή παράλογα κι άν ακούγονται είναι μόνο προφάσεις.

Στις αντιφάσεις που κρύβουμε αφιερώνεται λοιπόν το παρόν post και αν οι φιλόσοφοι παλαιά και οι ψυχίατροι, οι κοινωνιολόγοι και οι συναφείς ειδικότητες επιστημόνων τα τελευταία χρόνια έχουν αναλώσει και εξακολουθούν να αναλώνουν τους εαυτούς τους για να τις περιγράψουν με λέξεις, ο μεγάλος καλλιτέχνης, μπορεί να το κάνει καλύτερα, με έναν πίνακα.

Εικόνα: Rembrandt : the Slaughtered Ox. c. 1638. Oil on panel. Glasgow Museums and Art Galleries, Glasgow, UK.

Α ρε Δημοκρατία που σας χρειάζεται! (μέρος Α) *

Μπάχαλο έχουμε γίνει. Ο καθένας κάνει ό΄τι του καπνίσει, αναφωνεί ο νεορωμιός και συμπληρώνει με νοσταλγική χροιά στη φωνή του: Α ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται! Άλλος, πάλι, νιώθοντας ενοχές που συμμετέχει σε αυτό το μπάχαλο (ο προηγούμενος αισθάνεται εαυτόν αποστασιοποιημένο), αντικαθιστά το «σας» με το «μας». Πράγματι, σαν λαός, διατηρούμε παραδόξως ασίγαστη αυτήν την αίσθηση του ασθενούς που αναζητεί απεγνωσμένα τον εν λόγω σχιζοφρενή Δρ Μένγκελέ του (αλήθεια έχετε προσέξει ποτέ τα μάτια του όταν μιλάει;), για να τον θέσει επί της χειρουργικής κλίνης.

Το επώνυμο «Παπαδόπουλος» από το δημοφιλέστερο ίσως επώνυμο του τηλεφωνικού καταλόγου, αποκτά μετά την λεγόμενη «επταετία» και άλλη ιδιαίτερη σημασία πλην της ετυμολογικής: αυτήν του γιατρού του Έθνους. Όσο για την ετυμολογική σημασία, αυτή είναι νομίζω προφανής: το παπαδοπαίδι. Στόχος της παρούσης λογοδιάρροιας είναι να δώσουμε ευαγ(γ)έλια στον λαό. Πετάξτε τα Prozak, απολύστε τους ψυχοθεραπευτές σας. Το όνειρο είναι ζωντανό. Ο Παπαδόπουλος με κάθε έννοια, και σαν γιατρός και σαν παπαδοπαίδι, ποτέ δεν έφυγε από κοντά μας! Εκείνη που ποτέ δεν ήρθε, είναι εκείνη που το όνομά της σφετερίστηκαν και εξακολουθούν να σφετερίζονται πλήθος ημίτρελων αρχομανών από την αρχαιότητα έως τις μέρες μας.

«Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» η πανάκεια που προστάζει ο γιατρός. Και «Ησυχία, τάξη και ασφάλεια» η συμπληρωματική θεραπεία – σαν να λέμε, εγώ σου κόλλησα το πόδι με τον γύψο, τώρα πρέπει να κάνεις και λίγη φυσιοθεραπεία, ξέρεις λίγη φάλαγγα, κανά ηλεκτροσόκ να ξυπνήσουν οι μύες, απλά πράγματα. Αυτά, τότε. Και δεν ήταν καθόλου αστεία, τουλάχιστον για εκείνους (τους λίγους ομολογουμένως, πολύ λίγους) που τόλμησαν να αρθρώσουν μια διαφορετική άποψη και δεν δέχτηκαν να πάψουν να την υποστηρίζουν. Για κάποιους άλλους βέβαια, αργότερα ήταν και εξακολουθεί να είναι η πηγή του πλούτου τους, ενώ για τους περισσότερους δεν υπήρξε καμία διαφορά, αλλά αυτό είναι ένα διαφορετικό ζήτημα.

Ναί, μα τώρα έχουμε Δημοκρατία θα πουν μερικοί. Το τί ακριβώς σημαίνει Δημοκρατία και τί κυνο-βολευτική δη-μ(ωρ)ο-κρατία, θα το δούμε παρακάτω. Βλέπετε, πέρα από τις απροκάλυπτες δικτατορίες, σαν εκείνη που γνώρισε η χώρα στην επταετία, υπάρχουν και άλλες, τόσο απατηλές που ξεγελούν και τον πιο ελευθερόφρονα. Τόσο διακριτικές, που δεν τις αισθάνεται να του περνούν τις αλυσίδες. Και ταυτόχρονα, τόσο ευνουχιστικές, που αποκόπτουν αυτώ... πάσαν πολιτικής συνειδήσεως ελπίδα (για να παραφράσω τον Κο Ροϊδη).
Δεν πρέπει να μας ξενίζει λοιπόν το γεγονός της επίκλησης μίας εξουσιαστικής πατρικής φιγούρας, από ένα πολιτικό νήπιο όπως ο νεορωμιός. Ο υπήκοος, όπως βλακωδώς ακόμη και σήμερα (ή μήπως ειλικρινώς), αποκαλούν συχνά τον «Έλληνα» στα ΜΜΕ, θέλει τον Βασιλιά του. Όποιο όνομα και να έχει εκείνος. Αν μάλιστα είναι και γιατρός... ένα μόνο θα πώ: Μπορείτε να φαντασθείτε την υπέρτατη στιγμή ευτυχίας για την μέση νεορωμαίικη οικογένεια; Εγώ δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη, από αυτήν όπου ο γιόκας παίρνει το πτυχίο του γιατρού ή η κορούλα φέρνει τον γιατρό γαμπρό στο σπίτι (στα σεξιστικά δεν θα επεκταθώ).

Εν τάξει, καταλαβαίνουμε, δεν μας λές δα και κάτι καινούργιο! Όμως σήμερα έχουμε πολιτικές ελευθερίες, ισότητα, προστασία από αυθαιρεσίες και όλα αυτά τα αγαθά μαζί με τόσα άλλα είναι κατοχυρωμένα από τον θεμέλιο λίθο του πολιτεύματος, το Σύνταγμα. Ακόμα και αν η δημοκρατία στην μορφή που την ζούμε σήμερα είναι ατελής, έχουμε το σύνταγμά μας που μας προστατεύει και που οφείλουμε να το προστατέψουμε.

Ωραία λοιπόν, θα ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στον θεμέλιο αυτόν λίθο. Αλλά όταν τελειώσουμε, μην εκπλαγείτε εάν μετά τρόμου διαπιστώσετε οτι η κατάλυση του συντάγματος από τον συνταγματάρχη, ήταν περισσότερο μία πράξη εντυπωσιασμού, άντε, ίσως και σημειολογίας. Με τον τρόπο που πήρε βέβαια την εξουσία, θα έπρεπε αναγκαστικά να καταργήσει κανά δύο άρθρα, όμως μην ξεχνάτε τρία πράγματα: Πρώτον ο Χίτλερ εξελέγη, Δεύτερον: είναι πάρα πολλοί αυτοί που πιστεύουν οτι εάν ο γιατρός προκήρυσσε εκλογές στον πρώτο χρόνο της εξουσίας του, θα τις κέρδιζε χωρίς νοθεία και τέλος τρίτον: εκλογές τελικά προκηρύχθηκαν και κερδίθηκαν (με σταλινικά ποσοστά βέβαια αλλά τί σημασία έχει;) και το πολίτευμα επανήλθε σε «προεδρευόμενη δημοκρατία» (άς πούμε).

Ίσως μου πείτε οτι η ερμηνεία του συντάγματος είναι πολύπλοκη υπόθεση και απαιτεί βαθιές εξειδικευμένες γνώσεις «συνταγματολόγου». Θα απαντήσω οτι εάν χρειάζομαι συνταγή οφθαλμίατρου (συνταγ-ματολόγος) για να μπορέσω να διαβάσω «σωστά» τον θεμέλιο λίθο του πολιτεύματος, πάνω στον οποίο δομούνται όλοι η νόμοι και ο οποίος καθορίζει το πολίτευμα, ε τότε ούτε σύνταγμα έχω, ούτε δύναμαι να θεωρήσω εαυτόν (έστω και κατ΄επίφασιν) πολίτη. Εάν δεν νοείται άγνοια νόμου, πόσο μάλλον του συντάγματος!

(Συνεχίζεται. Στο επόμενο, οι εκθλίψεις των πρώτων άρθρων του Συντάγματος της Ελλάδος).

* Με το παρόν post, σκέφτηκα να ξεκινήσω μία σειρά άρθρων αφιερωμένων στην πολυλατρεμένη μου χθόνια Θεά, που γεννήθηκε στην γή αυτή που μολύνουμε σήμερα, και με την ομορφιά της ενέπνευσε έναν λαμπρό πολιτισμό, αλλά και τόσους ρομαντικούς ονειροπόλους στα μετέπειτα χρόνια του ξυπνήματος από τον χιλιόχρονο εφιάλτη. Σαν φόρο τιμής, θα προσπαθήσω να δείξω αφ ενός (στο Α μέρος) την ασχήμια του θλιβερού υβριδίου (με την ετυμολογική έννοια) που τολμά να φέρει σήμερα το όνομά της και αφ ετέρου (στο Β μέρος) την απαράμιλλη ομορφιά της ίδιας της Θεάς. Στο πρώτο μέρος, υποστηρικτής μου θα είναι και το Σύνταγμα της Ελλάδος, την έκθλιψη του οποίου θα επιχειρήσω. Στο δεύτερο, μεταξύ άλλων και ο αείμνηστος Κορνήλιος Καστοριάδης, ο οποίος έχει ήδη γράψει όλα όσα θα ήθελα να πώ, πολύ καλύτερα από όσο θα μπορούσα εγώ να τα εκφράσω.

Τα Γαλλικά επίκαιρα παρουσιάζουν:

3000 αραπάκια, πλένουν τον βρωμόκωλό τους, στα νερά του Νείλου.


Το παραπάνω, είναι ανέκδοτο της εποχής του πατέρα μου. Αν νομίζετε ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει, ξανανομίστε.
Δεν το είχα προγραμματίσει αυτό το post. Για το προγραμματισμένο, μαζεύω υλικό, για να το στήσω το Σαββατοκύριακο. Όμως τα πάντα ρεί και ουδέν μένει.

Προχθές, στις 11/07 η χειρότερη μορφή εγκληματικής βλακείας ξαναχτύπησε, στερώντας την πολύτιμη ζωή από 200 συνανθρώπους μας στην Βομβάη. Δεν ήταν ούτε το πρώτο τυφλό χτύπημα του σκοταδισμού, ούτε πρόκειται να είναι το τελευταίο. Γιατί λοιπόν ασχολούμαι εδώ; Μα γιατί στο απολύτως ανάλογο χτύπημα στην Μαδρίτη, αλλά και στο σχετικό του Λονδίνου, (να μην μιλήσω για την 11/09) το σύνολο των μέσων μας πιπιλούσαν τον εγκέφαλο για έναν μήνα και βάλε. Οι σκοπιμότητες θα μου πείτε, άλλες΄ η ψυχολογία του τρόμου, η αίσθηση της εγγύτητας κλπ, κλπ... Δεν θα επεκταθώ σε αυτά, δεν με ενδιαφέρουν εδώ. Αυτό που με ενδιαφέρει, είναι ότι σήμερα, πουθενά δεν ακούστηκε κάτι νεώτερο. Όλοι στα ψιλά των ψιλών, και αύριο, πιθανότατα τίποτε. Προτίμησαν να ασχοληθούν βέβαια για ένα τέταρτο με την κεφαλιά του Ζιντάν (ειδήσεις ΝΕΤ το μεσημέρι). Κανείς δεν ενδιαφέρεται για 200 ημιαραπάκια κάπου στην Ινδία. Και ας έφυγαν με τον ίδιο ΑΚΡΙΒΩΣ τρόπο που έφυγαν και οι αθώοι της Μαδρίτης, του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης και και...

Κανείς δεν ενδιαφέρεται; Ε λοιπόν πόσο θα μείνει αυτό το post στην πρώτη σελίδα του blogg μου; Δύο εβδομάδες; Τρεις; Πόσοι θα επισκεφτούν την οικία των σκέψεών μου την περίοδο εκείνη, πέντε, δέκα άτομα; Ε, για αυτά τα 5-10 άτομα, οι 200 (διακόσιοι) εκείνοι ΑΘΩΟΙ συνάνθρωποι, θα έχουν ίση μεταχείριση με τους «ημέτερους» (το η με υ).- (πηγή φωτό bbc)

Υ.Γ. Το συγκεκριμένο post, το ανέβασα εχθές το απόγευμα (13/07), όμως μυστηριωδώς εξαφανίστηκε σήμερα. Το ξαναβάζω λοιπόν και με καλύτερη φωτό, έτσι σε πείσμα της κακής της τύχης (;)

Πανεπιστήμια; Ποιά πανεπιστήμια;

Τέλειωσαν λοιπόν οι λεγόμενες καταλήψεις στα διάφορα λεγόμενα ανώτατα τεχνολογικά και πανεπιστημιακά ιδρύματα της λεγόμενης χώρας και αφού οι λεγόμενοι καταληψίες απεχώρησαν δακρύβρεχτοι, έμειναν (για άλλη μία φορά) τα σημάδια του καλλιτεχνικού τους οίστρου - εδώ δεν χωράει ειρωνεία, μιλάμε για μνημειώδη έργα της trash art, με την διαφορά μόνο, ότι τα σκουπίδια δεν ελήφθησαν από παρακείμενο σκουπιδοτενεκέ, αλλά παρήχθησαν κατά παραγγελία από τους ίδιους τους καλλιτέχνες, από μέχρι πριν από λίγο χρηστικότατα αντικείμενα, όπως υπολογιστές, εξοπλισμούς εργαστηρίων, καθίσματα, πόρτες, φωτιστικά, πρίζες, διακόπτες και οτιδήποτε άλλο ανόσιο παράγωγο του μιαρού σύγχρονου τεχνολογικού μας (αλλά όχι και τους) πολιτισμού.
Δεν τα βγάζω από την κοιλιά μου όλα αυτά, το μεγαλύτερο μέρος του τύπου διαμαρτύρεται για την άθλια κατάσταση των διαφόρων ιδρυμάτων κατά την «επόμενη μέρα», κάτι σαν σκηνή από την ταινία “the day after” έβλεπαν οι απαίδευτοι δημοσιογραφίσκοι, που να καταλάβουν από μοντέρνα τέχνη οι αχρείοι!
Και να ήταν για κακό... τόσος κόσμος θα φαει ψωμάκι με τις επισκευές και τις ανανεώσεις εξοπλισμού, αλλά που να τα σκεφτούν αυτά οι κοντόφθαλμοι.

Αλλά για μια στιγμή. Τα περί καταστροφών μπορώ να τα καταλάβω, εξάλλου το αισθητήριο της τέχνης είναι (ας πούμε, για να μην μακρηγορούμε) υποκειμενικό, τα πανεπιστημιακά ιδρύματα όμως που τα είδανε; Και κατ επέκταση, προς τι τόσος ντόρος τελευταία για κάτι που δεν υφίσταται καν; Εδώ πρόκειται για εντελώς στρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας και μάλιστα από τους περισσότερους ανθρώπους. Τέτοια μαζική παράκρουση, ούτε ο David Copperfield δεν θα μπορούσε να επιτύχει! Ποιες εξαφανίσεις αγαλμάτων της ελευθερίας μου λετε, εδώ βλέπουμε πανεπιστήμια έξω από την πόρτα μας!
Ξέρω, οι περισσότεροι θα πείτε ότι η παράκρουση είναι όλη δική μου, ότι υπάρχουν και παραυπάρχουν, ότι φοιτήσατε οι ίδιοι σε κάποιο από αυτά, ότι έχουν τα προβλήματά τους αλλά όχι και τέτοια ισοπέδωση και απαξίωση κλπ κλπ. Εν τάξει, τα ξέρω αυτά, έχω κάνει κι εγώ την βόλτα μου από εκεί.

Όμως τι σημαίνει τελικά πανεπιστήμιο; Και τι αντιπροσωπεύει αυτό σε μία κοινωνία; Μήπως όχι το φρούριο της ορθολογικής σκέψης και της επιστημονικής μεθόδου; Μήπως όχι την φωλιά όπου η επιστήμη κάθε είδους αναθρέφει τους νεοσσούς της, μακριά από τις δογματικές επιθέσεις των διαφόρων τσακαλιών; Μήπως όχι τον χώρο όπου οι επιστήμες εξελίσσονται μέσα από διαδικασίες έρευνας, λογικών ελέγχων και επιστημονικής συνεργασίας ή (και) άμιλλας; Αν συμφωνούμε όλοι με τα παραπάνω, τότε πως εξηγείται το παράδοξο σε εκπομπές του κου Χαρδαβέλλα να εμφανίζεται καθηγητής θεολογίας του πανεπιστημίου Αθηνών ως υπερασπιστής των ΔΟΓΜΑΤΩΝ της ορθοδόξου χριστιανικής εκκλησίας και των συγχρόνων ποιμένων της, και να το κάνει μάλιστα με τόσο ζήλο που θα τον ζήλευε και ο αρχιβοσκός μας, Αγιατολάχ Παρασκευαήδης (το ορθογραφικό αμάρτημα, σκόπιμο). Έτσι αντιλαμβάνεται ο πρύτανης του πανεπιστημίου Αθηνών την θεολογία; Για να μην μιλήσω για τους «θεολόγους» που γνωρίσαμε στα σχολεία, κι εκείνοι πανεπιστήμια δεν τελείωσαν; Ή μήπως συμβιβάζεται η ιδιότητα του πανεπιστημιακού (και μάλιστα καθηγητού) με εκείνη του ιερέα του ορθοδόξου χριστιανικού δόγματος; Αναφέρομαι σε γνωστότατον διοπτροφόρον «καναλομαϊντανό» ο οποίος θεωρείται μάλιστα από πολλούς ως εξαιρέτου κύρους και διαθέτων ευθυκρισία και απαράμιλλο εύρος γνώσεων, ώς και δεινός τεχνίτης επί της Ελληνικής Γλώσσης, βεβαίως.

Κάποιοι θα πούν οτι δεν έχει καμία σχέση το θρησκευτικό πιστεύω του καθενός με την θέση του ως καθηγητού. Σοβαρά; Αυτό είναι βέβαια ζήτημα επόμενης καταχώρησης καθώς έχει πολύ ζουμί, όμως απλά και χωρίς πολλά λόγια, πως συμβιβάζεται κάποιος που πιστεύει (ή λεει έστω ότι πιστεύει, δεν μας αφορά εδώ) σε δόγματα - δόρατα κατά της επιστημονικής μεθόδου και του ορθολογισμού να διδάσκει στην φωλιά της επιστήμης; Και να διδάσκει τι, ορθολογική σκέψη, ή επιστημονική μέθοδο; Πωλώ δε μάλλον εάν είναι και ιερέας!
Ορισμένοι ίσως πουν οτι οι ιδέες αυτές κρύβουν αθεΐα, ρατσισμό, μισαλοδοξία κλπ.... αυτούς τους παραπέμπω να διαβάσουν την αιτιολογία που έδωσε ο αυτοκράτορας Ιουλιανός για το έδικτό του να μην διδάσκουν χριστιανοί στις φιλοσοφικές σχολές. Εάν και πάλι δεν πειστούν, ε ας πάνε στον παπά της ενορίας τους να τους εξομολογήσει για το αμάρτημά τους να διαβάσουν αυτά τα αίσχη!
Κάποιοι άλλοι πάλι, ίσως σκεφτείτε οτι δεν μπορούμε να αφορίζουμε ολόκληρο πανεπιστήμιο επειδή ένα τμήμα του είναι «αντιπανεπιστημιακό»! Το ασθενές του επιχειρήματος αυτού δεν θεωρώ ότι χρειάζεται να το εξετάσουμε εδώ, ίσως σε άλλη καταχώρηση, άς θεωρήσουμε για λίγο το επιχείρημα αυτό, ισχυρό. Ακόμα κι εγώ είχα ελπίδες. Μέχρι που ένα πρωινό που Απριλίου, οδηγώντας και ακούγοντας τον ραδιοφονικό (το ορθογραφικό αμάρτημα, σκόπιμο) σταθμό της εκκλησίας της Ελλάδος – εξαιρετική πηγή γέλωτος παρεπιπτόντως – κόντεψα να χάσω τον έλεγχο! Καθηγητής του τμήματος μηχανολόγων μηχανικών του ΕΜΠ (όνομα δεν θα πω πάλι, όμως ο άνθρωπος αυτός ήταν μέχρι πέρυσι πρόεδρος του τμήματος, δεν είναι τυχαίος, όποιος ενδιαφέρεται ας βρει ποιος είναι) αναλύει στους διμοσιογραφοπαπάδες τα αίτια του ατυχήματος του Τσερνομπίλ, ήταν βλέπετε η επέτειος των είκοσι χρόνων, και τους κινδύνους της πυρηνικής ενέργειας, όταν, από το πουθενά ξεπήδησε η βίβλος! Ο πρωτόπλαστος (sic) ήταν λεει ευτυχής και δεν είχε τέτοια προβλήματα (προφανώς αναφέρεται στην περίοδο αυτήν της ανείπωτης ευδαιμονίας πρίν από την εμφάνιση της γυναικός –συντρόφου του) μέχρι που αμάρτησε και από τότε βιάζει την φύση προσπαθώντας να γίνει θεός κλπ κλπ, προσπαθώ να συμπτύξω το περιεχόμενο, καθώς το παραλήρημα ήτο πέραν πάσης φαντασίας και κάποια στιγμή, κατά το κοινώς λεγόμενον έχασα την μπάλα. Βέβαια εκείνος την έχει χάσει προ πολλού και μάλλον μονίμως, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα. Το «δικό μας» ζήτημα είναι οτι ο άνθρωπος αυτός ήταν πρόεδρος τμήματος της θετικότερης εκ των θετικών σχολών που έχει να επιδείξει η ανώτατη παιδεία ατού του τόπου. Κρίνει και βαθμολογεί γραπτά νέων επιστημόνων. Δημιουργεί νέους θετικούς επιστήμονες (;!).

Είπατε τίποτε; Μιλήσατε για πανεπιστήμιο στο Ελλαδιστάν – Αυνανιστάν του Αγιατολάχ παρασκευαήδη; Σας παραπέμπω για μεταπτυχιακό στο πανεπιστήμιο της Καμπούλ. Εκεί τουλάχιστον δεν μασάνε τα λόγια τους. Ξέρουν τί είναι και το φωνάζουν. Και μετά μου λετε για τα τσογλαναριά που κρατούν όμηρους καθηγητές, τους απειλούν και καταστρέφουν τα γραφεία τους, διαμαρτυρόμενοι –λέει- για τις απαράδεκτες –λέει- προτάσεις αναβάθμισης των πανεπιστημίων! Μα δεν θέλουμε αναβάθμιση των πανεπιστημίων καλοί μου άνθρωποι. ΙΔΡΥΣΗ πανεπιστημίων χρειαζόμαστε...